Ο Μαρτινισμός ως Πνευματικό Κίνημα και Ιδεώδες, είναι πολύ παλαιότερος από οποιαδήποτε οργάνωση με αυτό το όνομα.
Ο Louis Claude de Saint Martin εμπνεύσθηκε τις Διδασκαλίες που μετέδωσε αργότερα, από τον Διδάσκαλό του Martinez de Pasqually και τον Jacob Böhme, οι οποίοι εμπνεύσθηκαν τις Διδασκαλίες τους από τους Διδασκάλους του παρελθόντος.
Ο Μαρτινισμός ακολουθεί μία Παράδοση που συνδέεται με την ιστορία της Ανθρωπότητας. Λίγα άτομα στην ιστορία του πλανήτη μας καταγόμενα από προηγούμενους κύκλους μετέδωσαν μία Παράδοση της οποίας ήσαν οι θεματοφύλακες.
Οι πρώτες οργανώσεις, που συνδέθηκαν με το Μαρτινιστικό Ιδεώδες, που σήμερα αποκαλούμε «Μαρτινισμό», είχαν άλλα ονόματα. Χάρις στον Gerard Encausse τον επονομαζόμενο Papus εξελίχθηκε σε μία μορφή με την οποία λειτουργεί μέχρι σήμερα ως Μαρτινισμός.
Τρία πρόσωπα καθόρισαν την πορεία του Μυστικιστικού αυτού κινήματος.
- Martines de Pasqually. (Τελετουργική Θεουργία μέσω των Τεκτόνων Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος-Elus Cohen).
- Jean Baptist Willermoz. (Χριστική Ιπποσύνη με σκοπό την αγαθοεργία συνδυαζόμενη με τη Μυητική πραγμάτωση μέσω του C.·.B.·.C.·.S.·.).
- Louis Claude de Saint Martin. (Επανεσωμάτωση και αποκατάσταση του ανθρώπου στις απωλεσθείσες Βασιλικές και Μυητικές του ιδιότητες μέσω ατομικής μύησης).
Συνοπτικά η ιστορία δημιουργίας του Μαρτινισμού ως Τάγμα έχει ως εξής:
Το 1750 ο Jacques de Livron Joachim de la Tour de la Case Martines de Pasqually ιδρύει το Τάγμα των Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος (Ordre des Chevaliers Maçons Elus Cohen deI’ Univers), το οποίο κατά κάποιο τρόπο συγκαλύπτει ένα σύστημα που στο μεταξύ είχε δημιουργήσει ο Swedenborg το 1720. (Επρόκειτο για ένα σύστημα δέκα βαθμών, περιλαμβανομένων των βαθμών του ΕλευθεροΤεκτονισμού, των άλλων βαθμών των Στοών Σκωτικής προέλευσης προερχομένων από τους «Αποδεδεγμένους» Ιππότες και των βαθμών των επονομαζομένων Ιλλουμινιστικών προερχομένων από τις Αλχημιστικές και Ροδοσταυρικές Οργανώσεις των συνδεδεμένων με το Σεβάσμιο Τάγμα του Χρυσού R+C [Andrea Valentino]. Το σύστημα του Swedenborg είχε 3 τάξεις: 1η [Τεκτονική]: Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος, 2η [Ιλλουμινιστική] επονομαζόμενη και τμήμα των Cohen: Μαθητής Cohen, Εταίρος Cohen, Διδάσκαλος Cohen, 3η [ενεργή ή τάξη των Ροδοσταύρων]: Μαθητής Ροδόσταυρος, Ιππότης Ροδόσταυρος, Ροδόσταυρος Πεφωτισμένος. Οι 3 αυτές τάξεις ακολουθούσαν μία διδασκαλία αγαπητή στον Swedenborg. Η πρώτη μελετούσε την Γένεση [δημιουργία, πτώση και πιθανή επανενσωμάτωση του Ανθρώπου]. Η δεύτερη ήταν αφιερωμένη στη μελέτη των απόκρυφων επιστημών, και η τρίτη στην πρακτική πραγματοποίηση παραφυσικών δυνάμεων, κατά περίπτωση επίκτητων).
Σύμφωνα με το καταστατικό του Τάγματος του Martines de Pasqually (Τεκτόνων Ιπποτών Εκλεκτών Ιερέων του Σύμπαντος) του 1767 το Τάγμα που ίδρυσε είχε τις εξής τάξεις βαθμών:
- 1η ΤΑΞΗ (βαθμοί του συμβολικού Τεκτονισμού): Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος
Η τάξη αυτή συμπληρωνόταν από τον βαθμό του Μεγάλου Εκλεκτού ή Ιδιαιτέρου Διδασκάλου
- 2η ΤΑΞΗ (βαθμοί του Πρόναου): Μαθητής Cohen, Εταίρος Cohen, Διδάσκαλος Cohen
- 3η ΤΑΞΗ (βαθμοί του Ναού): Μέγας Διδάσκαλος Εκλεκτός Cohen ή Μέγας Αρχιτέκτων, Ιππότης της Ανατολής ή Μέγας Εκλεκτός του Ζωροβάβελ ή δόκιμος Reau+Croix (R+), Ταξιάρχης της Ανατολής ή Μαθητευόμενος Reau+Croix (R+)
- ΜΥΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ: Reau+Croix (R+). Προσοχή: Η ιδιότητα Reau+Croix (R+) δεν έχει καμία σχέση με την ιδιότητα Rose+Croix
Σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Martines de Pasqually, το Τάγμα σκόπευε να εφοδιάσει τους μαθητευόμενούς του με μία απευθείας συνειδητή επαφή με τα όντα του θείου κόσμου και με αυτήν την επαφή να εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την επανενσωμάτωση του ανθρώπου με το προγενέστερο καθεστώς της πτώσης του. Σε αυτό το σύστημα που ονομάζεται και Μαρτινεζισμός, έγινε δεκτός ο ευγενής Louis Claude de Saint Martin, ο οποίος για αρκετά χρόνια κάλυπτε την θέση του Γραμματέα του Martines de Pasqually στο Τάγμα του.
Μετά τον θάνατο του Martines de Pasqually το 1774 στο Port Au Prince της Αϊτής και την θέση «εν ύπνω» του Τάγματος από τον διάδοχό του Sebastiano de Las Cases το 1778, αφού ήδη επί 4 χρόνια δεν λειτουργούσε πλέον, δημιουργήθηκε το Τάγμα του Αναμορφωμένου Σκωτικού Τύπου του Saint Martin με 7 βαθμούς. (Για αυτό το Τάγμα δεν υφίστανται περαιτέρω πληροφορίες).
- 1ο - 3ο Τεκτονικοί Κυανοί βαθμοί
- 4ο Τέλειος Διδάσκαλος
- 5ο Εκλεκτός
- 6ο Σκώτος
- 7ο Σοφός
Ο Louis Claude de Saint Martin, μετά την αναχώρηση του Διδασκάλου του για τις αποικίες, προσέγγισε το έργο του Γερμανού Μυστικιστή Jacob Böhme (1575-1624). Από τα έργα του Saint Martin «Περί σφαλμάτων και αληθείας», «Φυσικός Πίναξ σχέσεων μεταξύ Θεού, Ανθρώπου και Σύμπαντος», «Ο Άνθρωπος του Πνεύματος», «Το Λειτούργημα του Ανθρώπου του Πνεύματος», και άλλων που δημοσιεύθηκαν εμπιστευτικά, μπορούμε με ευχέρεια να παρακολουθήσουμε την αναστάτωση και την κάθαρση που συνέβησαν στη ψυχή του.
Ο Louis Claude de Saint Martin είχε δυνατές αμφιβολίες για τις θεουργικές πρακτικές του Διδασκάλου του Martines de Pasqually αλλά και για εκείνες του φίλου του και συνοδοιπόρου του στους Elus Cohen, Jean Baptist Willermoz.
Ο τελευταίος ίδρυσε (επίσημα άρχισε το 1782) το δικό του Ιπποτικό Τάγμα Αναθεωρημένου Σκωτικού Τύπου με 8 βαθμούς, το οποίο συνδύαζε την αγαθοεργία με την Μυητική πραγμάτωση, και το οποίο έμεινε με την ονομασία «Τάγμα των Ευεργετών Ιπποτών της Αγίας Πόλεως» (C.·.B.·.C.·.S.·.) με τους εξής βαθμούς:
1. Μαθητής,
2. Εταίρος,
3. Διδάσκαλος,
4. Σκωτικός Διδάσκαλος του Αγίου Ανδρέα,
5. Δόκιμος Ασπιδοφόρος,
6. C.·.B.·.C.·.S.·., (Ευεργέτης Ιππότης της Αγίας Πόλεως),
Σε αυτούς προστέθηκαν οι κλάσεις της «Ομολογίας» ("Profession") των δύο βαθμών:
7. Ιππότης Ομολογητής (Chevalier Profès) και
8. Ιππότης Μέγας Ομολογητής (Grand Profès).
Ο Louis Claude de Saint Martin απομακρύνθηκε από τον Τεκτονισμό, χωρίς ωστόσο ποτέ να λησμονεί ότι είναι Τέκτων. Επρόκειτο για έναν Μυστικιστή ο οποίος γνώριζε και κατανοούσε ότι η μυητική μετάδοση δεν μπορεί παρά να είναι άμεση και ξαναπιάνει το αρχαιότατο σύστημα των Τυπικών μεταδόσεων δια της αλύσου, από τον Διδάσκαλο στον Μαθητή.
Από αυτό το σημείο, δηλαδή από την ατομική Μύηση, την μεταδοθείσα από τον L.C. de Saint Martin, είναι που αναδύεται ο σύγχρονος Μαρτινισμός, συνέχεια των απευθείας προσωπικών μυητικών μεταδόσεων μεταξύ «Άγνωστων». Εδώ είναι που του αποδίδεται η ονομασία «Άγνωστος Φιλόσοφος», που θα τον καθορίσει ως αποκαταστάση της κλασσικής παράδοσης Μύησης από Διδάσκαλο σε Μαθητή, ή σε ομάδες Μαθητών, οι οποίοι με τη σειρά τους, θα μετέδιδαν ότι έλαβαν σε νέους ικέτες, έτσι ώστε η Αλήθεια να μην χαθεί ποτέ.
Το 1888 Ο Μαρκήσιος Stanislas de Guaita δημιούργησε στο Παρίσι το Καββαλιστικό Τάγμα του Ρόδου και Σταυρού, του οποίου το Ύπατο Συμβούλιο συμπεριέλαβε, μεταξύ των 12 μελών του, τον ιατρό Gerard Encausse (Papus), τους Josephin Peladan, Augustin Chabouseau, Marc Haven, Sedir (Yvon le Loup) και τον ηγούμενο Alta.
Ο Gerard Encausse ή Papus (1865-1916) μυήθηκε το 1882 στους «Εσωτερικούς του L.C. de Saint Martin» από τον Henry Delaage (1825-1882) ως Ανώτερος Άγνωστος (S:::I:::). Ο Augustin Chabouseau είχε κι’εκείνος μυηθεί με τη σειρά του, ένα χρόνο πριν. Τα δύο μέλη του Υπάτου Συμβουλίου του Καββαλιστικού R+C, αφού αλληλοαναγνωρίσθηκαν, αντάλλαξαν αμοιβαία τις ληφθείσες μυήσεις, και από αυτήν την τελετουργία προέκυψε η πρώτη Μαρτινιστική ομάδα, η οποία οργανώθηκε με το Καταστατικό της το 1884.
Επίσημα το 1891 το δημιουργηθέν Μαρτινιστικό Τάγμα συγκρότησε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο το 1890 με δώδεκα μέλη και συγκεκριμένα με τους: Gerard Encausse (Papus), Augustin Chaboseau. Stanislas de Guaita, Lucien Chamuel, Yvon Le Loup (Paul Sédir), Paul Adam, Maurice Barrés, Josephin Péladan, Julien Lejay, Montière, Charles Barlet και Jacques Burget. Αργότερα προστέθηκαν οι Dr. Marc Haven και Victor Emile Michelet.
Παραθέτουμε εδώ τις βασικές αρχές που καθιερώθηκαν στο Παρίσι από το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του Μαρτινιστικού Τάγματος:
«Το Τάγμα είναι ουσιαστικά πνευματικό, μάχεται με όλες του τις δυνάμεις τον αθεϊσμό και τον υλισμό και, σε συνεργασία με τις άλλες μυητικές αδελφότητες, μάχεται την άγνοια και δίδει στον συμβολισμό τη μέγιστη σημασία όπως και σε όλες τις μυητικές οργανώσεις. Δεν ασχολείται με πολιτική και ακόμη λιγότερο με θέματα θρησκευτικά, διατηρώντας την πιο απόλυτη ανοχή».
Το 1916, ο Gerard Encausse ή Papus πεθαίνει.
Πάνω στις βασικές αρχές που θέσπισαν οι δυο βασικοί θεμελιωτές του πρώτου Υπάτου Συμβουλίου δηλ. οι Gerard Encausse και Augustin Chaboseau, βασίσθηκαν όλα σχεδόν τα Μαρτινιστικά Τάγματα που ακολούθησαν ιστορικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Δεν έλειψαν οι προσπάθειες σφετερισμού και προσωπικής προβολής. Η αρχική όμως έμπνευση βρήκε πάντοτε υποστηρικτές και συνεχιστές.
Στις 27 Δεκεμβρίου του 1945, το Ύπατο Μεγάλο Συμβούλιο συνερχόμενο στο Palazzo Dario του Canal Grande (Βενετία) με εννέα Αδελφούς του Αληθούς Χρυσού Ρόδου+Σταυρού και αντιπροσώπους από την Ιταλία, εξέλεξε Κυρίαρχο Μεγάλο Διδάσκαλο για την περιοχή της Ιταλίας τον Αδελφό Flamelicus (Marco Egidio Allegri).
Στο μεταξύ ολόκληρη η Ιταλική δικαιοδοσία είχε διαχωρίσει τη θέση της από μία μεμονωμένη προσπάθεια επίσημης σύνδεσης του Μαρτινισμού με τις γραμμές του Γνωστικισμού και του Τεκτονισμού, γραμμές πολύ Παραδοσιακές και σοβαρές αλλά διαφορετικές και ανεξάρτητες του Μαρτινισμού. Ο πρωταρχικός χαρακτήρας του Τάγματος διατηρήθηκε αναλλοίωτος μέχρι σήμερα, όπως ακριβώς θεσπίσθηκε από το πρώτο Ύπατο Συμβούλιό του.
Το 1949 πεθαίνει ο Marco Egidio Allegri (Flamelicus). Με ιδιόχειρη διαθήκη, η διαδοχή κληροδοτήθηκε στον Ottavio Ulderico Zasio (Artephius).
Το 1951 ο Philippe Encausse υιός του Papus, αφύπνισε το Τάγμα του πατέρα του. Το δικό μας Μαρτινιστικό Τάγμα έχει με το Τάγμα αυτό συνθήκη φιλίας.
Στις 5 Ιανουαρίου του 1966 ο Ottavio Ulderico Zasio (Artephius) πεθαίνει αφού προηγουμένως είχε αναδιοργανώσει, αναδομήσει και επανενώσει το Μαρτινιστικό Τάγμα (ο πόλεμος είχε αποδιοργανώσει την δομή του), αφήνοντας ιδιόχειρη διαθήκη στον Κόμη Gastone Ventura (Aldebaran), Αντιναύαρχο του Ναυτικού και πληρεξούσιο Υπουργό του Τάγματος. Αρνούμενος την διαδοχή του ο G.Ventura (Aldebaran) μεταθέτει τις ισχείς του στο Υπατο Συμβούλιο, προτείνοντας τον Αδελφό Francesco Bandarin (Manas) ο οποίος εκλέχτηκε ομοφώνως στις 26-6-1966. Ομως μετά από 17 ημέρες ο Francesco Bandarin (Manas) πεθαίνει, και ο Gastone Ventura (Aldebaran) θέτει το Τάγμα σε διαλογισμό πριν από οποιαδήποτε πράξη διαδοχής. Στις 5 Νοεμβρίου του 1967, ο Gastone Ventura (Aldebaran) εκλέγεται Μεγάλος Διδάσκαλος στην Μπολόνια από το Ύπατο Συμβούλιο που συνήλθε από τους Francesco Brunelli (Nebo), Altair, Immanuel, Lisys, Sirius, ομοφώνως.
Ο νέος Μεγάλος Διδάσκαλος επικύρωσε την παραδοσιακή γραμμή που προέρχεται από τους Papus και L.C.d.S. Martin καθώς και τις συμμαχίες που εκείνοι είχαν υπογράψει.
Στις 28 Ιουλίου του 1981, ο Gastone Ventura (Aldebaran) πέρασε στην Αιώνια Ανατολή αφήνοντας διαθήκη της Μεγάλης Διδασκαλείας στον Αδελφό Sebastiano Caracciolo (Vergilius).
Στις 4 Απριλίου 2013, ο Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος Sebastiano Caracciolo (Vergilius) πέρασε στην Αιώνια Ανατολή, αφήνοντας με διαθήκη τη Μεγάλη Διδασκαλεία στον Αδελφό "Enoch", ο οποίος την πέρασε στον Αδελφό "Gabriel".